BLOOPERS THROUGH THE YEARS
WHO IS ST. IGNATIUS?
first year student: "st. ignatius was born in spain in
1491. when he is older, he join the Philippine Army
and was hitted by a canyon ball"
-------------------------------
create a poem about st. ignatius.
student's poem: "oh ignatius, younger of 13 seedlings!"
-------------------------------
while watching tv patrol on the sta. rosa laguna residents complaint
about nur misuari...
gen: maypa ang pilipinas mangita og isla nga mabutangan sa mga
piniriso para way gubot.
shal: lagi, pareha sa albatross...
gen: so gubot!alcatraz siguro!
(shugok na jud ko. low-level!)
--------------------------------
shal: gusto nako maging astronaut.
shai: ako gusto ko maging archaeology
---------------------------------
ali: unsa gani spelling sa ettiquette?
shai: kuan, e-q-u-i....
---------------------------------
shal: unsa dessert sa lunch?
romel: saging
shal: banana nga saging?
---------------------------------
what are they talking about?
romel: pwede ko mangayo'g lubot?
kikit: lamian gyud ko'g lubot
--------------------------------
glenn: kabalo ka, paglaba nimo ana Step, dili na mobula ang planggana!
-------------------------------
Step: hoy Glenn, kadaghan ba kaayo ana! Mas daghan pa man ka'g lawas kaysa bata!
-------------------------------
mga binati ko:
kumsuta na man mong tanan diha sa tagsa-tagsa ninyo nga mga kinabuhi? ako kanunay lang gihapon ang paghinaot nga anaa kamo sa himsog nga panlawas og malipayon nga kahimtang.
nagsugod na ang among mga seminars and trainings dire sa hayskul. bag-o lang gani mi nahuman sa theater and arts workshop. nindot kaayo siya nga kasinatian. nakakat-on ko og daghan nga kahibalo mahitungod sa pagtudlo. nakat-unan pud nako nga daghan man diay klase klase nga pitch sa boses og mamahimo man diay ta nga kataw-anan sa pagbuhat sa mga buluhaton nga wa nako handuma nga mahimo. sama sa pag-arte, pagsyagit, pagsayaw og pag inat sa akong nawong. maayo gani kay baga na ang akong nawong sa pagtudlo og wala kaayo ko maulawan.
ang sunod namo nga seminar mao ang gitawag nga ISEW o ignatian spirituality in education workshop. ikatulo na nako ni nga tuig sa pagtambong sa nahisgutan nga semianr apan hangtud karon wala lang gihapon ko kasabot sa iyang proseso. ayaw og saba. basta ang ako lang kalingawan mao ang kaon, socials, og ang lugar kay didto na pud mi mopuyo sa jesuit retreat house sa malaybalay.
bahin sa akong personal nga kahimtang. ako nagapamalandong sa karon kung unsay akong gusto mahitabo sa akong kinabuhi sunod tuig. kay sa way limod-limod nga pagkaingon, kasukaon na ko sa akong ginabuhat nga pagtudlo. maayo lang unta kung mga banggiitan tanan akong estudyante. makalingaw man usahay ang mga bata pero dili makabayad sa sakit sa dughan.hehehe. bitaw oy, gusto lang ko mahilayo niining siyudad kay sa akong paminaw dili na ako mao. nawala na si shal nga inyong nailhan. tinuod tong giingon nga kung unsa imong trabaho maoy maka-ingon kung unsa ka nga pagkatawo. strikta na kaayo ko og mora nag old maid. wala ko ganahi.
kung naa lang gayud akoy mahimo, gusto ko magbinukid og magpuyo uban sa mga simpleng tawo. wala pa gihapon na nawala kanako. daan pa tong una. unsaon ta man nga daghan man pud ta responsibilidad sa pamilya.ang ginoo na lang siguro ang makabalo.
sa akong gugma-kinabuhi pud...ang akong balita kaninyo mao ra gihapon sa miagi. buot pasabot walay kalahian. ambot lang sa atong ginoo nganong dili ko niya ginahatagan og uyab. hapit nako magmahay. gamay na lang.hehehe. kung muabot kog traynta nga wala gihapon mag pili na gyud ko kung single life ba o single life.hahaha!
mianhi si ika dre miaging dlaw kay nangita mi og puluy-anan nya. kung wala mo nasayod buot nya nga mag-eskwela og medisina sa xavier. naglibot libot mi sa siyudad sa dugay nga panahon, apan wala mi nakit-an.hahaha! nanan-aw na alng mi og matrix reloaded. maayo man sya nga salida apan klaro kaayo nga computer ang nagpalihok. wala gihapon ko kasabot sa iyang tibook nga istorya. makabugok siguro ning magmaestra no?
oi, naa diay koy balita nga bag-o! nalipay ko karon kay nangukay mi sa akong mama. og nakapalit ko og maanindot nga bedsheet. duha kabook sa presyo nga dos syentos singkwenta. maanindot gayud siya. ingon akong mama nga humulan pa daw niya og ariel daw ibulad daw butangan pag downy. kung maka anhi mo dire ipatulog ta mo sa akong inukay nga bedsheet.
lunes karon.. wala koy lingaw. pasensya na lang......... kung nanginahangalan mo og translation pasayloa ako kay wala gihapon ko kasabot.
hehe
tshals
kumsuta na man mong tanan diha sa tagsa-tagsa ninyo nga mga kinabuhi? ako kanunay lang gihapon ang paghinaot nga anaa kamo sa himsog nga panlawas og malipayon nga kahimtang.
nagsugod na ang among mga seminars and trainings dire sa hayskul. bag-o lang gani mi nahuman sa theater and arts workshop. nindot kaayo siya nga kasinatian. nakakat-on ko og daghan nga kahibalo mahitungod sa pagtudlo. nakat-unan pud nako nga daghan man diay klase klase nga pitch sa boses og mamahimo man diay ta nga kataw-anan sa pagbuhat sa mga buluhaton nga wa nako handuma nga mahimo. sama sa pag-arte, pagsyagit, pagsayaw og pag inat sa akong nawong. maayo gani kay baga na ang akong nawong sa pagtudlo og wala kaayo ko maulawan.
ang sunod namo nga seminar mao ang gitawag nga ISEW o ignatian spirituality in education workshop. ikatulo na nako ni nga tuig sa pagtambong sa nahisgutan nga semianr apan hangtud karon wala lang gihapon ko kasabot sa iyang proseso. ayaw og saba. basta ang ako lang kalingawan mao ang kaon, socials, og ang lugar kay didto na pud mi mopuyo sa jesuit retreat house sa malaybalay.
bahin sa akong personal nga kahimtang. ako nagapamalandong sa karon kung unsay akong gusto mahitabo sa akong kinabuhi sunod tuig. kay sa way limod-limod nga pagkaingon, kasukaon na ko sa akong ginabuhat nga pagtudlo. maayo lang unta kung mga banggiitan tanan akong estudyante. makalingaw man usahay ang mga bata pero dili makabayad sa sakit sa dughan.hehehe. bitaw oy, gusto lang ko mahilayo niining siyudad kay sa akong paminaw dili na ako mao. nawala na si shal nga inyong nailhan. tinuod tong giingon nga kung unsa imong trabaho maoy maka-ingon kung unsa ka nga pagkatawo. strikta na kaayo ko og mora nag old maid. wala ko ganahi.
kung naa lang gayud akoy mahimo, gusto ko magbinukid og magpuyo uban sa mga simpleng tawo. wala pa gihapon na nawala kanako. daan pa tong una. unsaon ta man nga daghan man pud ta responsibilidad sa pamilya.ang ginoo na lang siguro ang makabalo.
sa akong gugma-kinabuhi pud...ang akong balita kaninyo mao ra gihapon sa miagi. buot pasabot walay kalahian. ambot lang sa atong ginoo nganong dili ko niya ginahatagan og uyab. hapit nako magmahay. gamay na lang.hehehe. kung muabot kog traynta nga wala gihapon mag pili na gyud ko kung single life ba o single life.hahaha!
mianhi si ika dre miaging dlaw kay nangita mi og puluy-anan nya. kung wala mo nasayod buot nya nga mag-eskwela og medisina sa xavier. naglibot libot mi sa siyudad sa dugay nga panahon, apan wala mi nakit-an.hahaha! nanan-aw na alng mi og matrix reloaded. maayo man sya nga salida apan klaro kaayo nga computer ang nagpalihok. wala gihapon ko kasabot sa iyang tibook nga istorya. makabugok siguro ning magmaestra no?
oi, naa diay koy balita nga bag-o! nalipay ko karon kay nangukay mi sa akong mama. og nakapalit ko og maanindot nga bedsheet. duha kabook sa presyo nga dos syentos singkwenta. maanindot gayud siya. ingon akong mama nga humulan pa daw niya og ariel daw ibulad daw butangan pag downy. kung maka anhi mo dire ipatulog ta mo sa akong inukay nga bedsheet.
lunes karon.. wala koy lingaw. pasensya na lang......... kung nanginahangalan mo og translation pasayloa ako kay wala gihapon ko kasabot.
hehe
tshals
"i have another year here in xavier. i dont know where i'll be after that. i hear that theyre finally putting up a social involvement office here. but i dont know. its less appealing to me now. i just read the alchemist.personal legends and stuff. i realized that i've realized my personal legend with you. i even believe that if i die tomorrow, i wont have any regrets. i cant explain what ive gone through in the two years i stayed in davao. i cant even share it with anyone. funny lagi becasue in my christology class this week were talking about teh doctrine of the cross. how jesus nvites each of us to deny ourselves, pick up our cross and follow him. somehow, i wish to share with teh class that denying ones self may not be what we want but oncec we do it, we find out that its everything we need. how can i explain it to 14 year old kids? how can i tell them that two years ago i dared deny my self and journeyed to a place i barely know to people ive never met and that in the process i gained my very self? how can i teach them that the cross does not merely mean suffering but also salvation? they crave examples but somehow i always get tounge tied whenever i share my davao expereince.
i still think that those two years are sacred and you are sacred. even if i share them nobody will really understand except those who had also gone through teh process like my co-jvps. i still get bouts of re-entry blues. of belonging and yet not. of being happy yet sad. makabuang no?"
xuhs '03
i still think that those two years are sacred and you are sacred. even if i share them nobody will really understand except those who had also gone through teh process like my co-jvps. i still get bouts of re-entry blues. of belonging and yet not. of being happy yet sad. makabuang no?"
xuhs '03
Star Wars is really interesting. It's a dynamic and wide universe to play in.Sige, next time i-explain ko sayo ang Force. Although na-discourage ako lately kasi sabi ng master ko the Force has no face. Honestly, for us old star wars fans Episode 2 was a dissapointement. Great was our expectation. Chrisitian Hayden (Anakin) was a disappointment. La siyang dating tapos la sila chemistry ni Padme. Ewan lang ha. I'd like to see it again. It was actually Yoda who saved the whole film. hehehe. I also like Padme's role. She's not the typical heroine who needs to be saved all the time (unlike Spiderman's MJ). And teh FORCE! its a mystery that has enchanted and mystified jedi like us. A jedi shall not know anger, nor hatred, nor love. I guess you understand why. :) As i watched it again with ping, roj, gen and kuya alwin (my master who was in manila), i couldnt help but think how very ignatian the whole concept was. hahaha! detachment and all. i wonder if george lucas studied in a jesuit school. hmmmnn...
davao '02
davao '02
WE had spaghetti that night. Actually, we were all happy but tired. Yet we still still had enough energy to watch the teleseryes, talk and relive the adventure of the past days. We have seen our TNP's, we have teased each other to death, we have found new friends, we have dared things we wouldn't have done in any other time, we just lived. And for me it was a reunion worthy of the place.
We missed Errol. And we missed you. We imagined what it would be if you were with us. How much fun the DDG's would be. We will relive the habal-habal experience, the discomfort of sleeping on the floor, we will use again our tubaos, malongs, shawl and batiks, we wont care about our skin or how we look or even if we brushed our teeth. We will drink and smoke until the sun rises and sets. And we will sing, laugh, dance JVP style. Perhaps we will sing again One Step At A Time and do some chiki chaka. Perhaps we will backbite the staff a little, talk about FPJ or the economy, share our work woes and blues, and lament the absence of a lovelife. We could talk about sex now that were finally grown up and we don't have a cross hanging on our necks, about who's getting married and who's courting who. Then we could talk of God and JVP. And hopefully we remember our areas and the people we learned to love and cant forget. We remember our past loves and maybe recapture our idealism. God knows we need to be reminded sometimes. Hehe. Finally after everything has been said, we smile and have our picture taken using our old KB10 then we give each other THAT HUG which we haven't had for three years now. Then we know that we have found our TUNAY NA PAG-IBIG.
I love you, batchmates!!!
-siargao summer 04
hay, at last tapos na ang dalawang taong pagsisilbi ng kusang loob.
this is the last day of our year-end seminar. sa sinabi ko nga kanina
sa aming huling habilin, last na nga pala talaga ito. totoo na talaga.
hindi na ako vounteer pagkatapos nito. hindi ko ma-describe ang
feeling. kagabi we had our graduation. the last part required us to
sing our batch song na "I Will Be Here". Ewan ko kung anong
ka-dramahan ang pumasok sa puso ko at napaiyak ako. Ganito pala siguro
ang nagpapaalam. Akala ko mas masakit para sa mga naiiwan pero masakit
din pala para sa mang-iiwan. bigla ko lang naalala ang mga orsem,
zonals, midyear at yearend na nakasanayan ko na rin for two years. now
i have to learn to live without it. wala nang letter cycle,collect
calls to the central office, excerpts, nanay rosing...
grabe na gyud. five days kami sa oasis of dialogue dito sa zamboanga.
LL, i'm happy to report that i wake up on time just for breakfast and
i take 2 snakcs a day and i eat on time (syempre becuase of the bell).
everything just faded during the five days. it was just me, my
batchmates, our staff and my God. everything was so perfect. all of us
didnt want to go home. kaya naman bumaha talaga ang luha sa last mass
at huling habilin. kahit ako na naging cynical na sa ganyang mga bagay
ay napaiyak. i dont understand how i could miss 29 batchmates whom
i've been with for not more than a month (considering that we see each
other only during seminars in ten months. sabi nga ng isa kong
batchmate na si cindy, minsan tinantanong niya sa Diyos kung bakit sa
tuwing nagbibigay Siya ng gift at natutunan mo na itong mahalin,
binabawi na sayo kaagad. Binigay sayo, minahal mo tapos nawala dahil
kinuha. Para ngang napaka-unfair Niya. Ngunit sabi din cindy na
marahil hindi naman talaga kinuha ng Diyos ang gift nayon kundi
ipinasantabi lang sa atin kasi may inihanda siyang mas malaking gift.
Paano mo nga naman mahahawakan ang isa pang regalo pag puno na ang mga
kamay mo. Ang galing talaga.
this week was truly an outpouring of love for me. napatunayan ko na
naman na napakagaling ng Diyos. Sa mga kwento ng batchmates ko, sa mga
naging experience nila sa kani-kanilang eryas, nakikita ko ang bakas
ng Kanyang mga yapak. Kahit sa kadiliman ng mga nagyayari sa ating
bansa ngayon, alam ko na hindi natutulog ang Diyos. Aktibo siyang
nakikilahok sa pagbibigay pag-asa at pagmamahal sa atin at dahan dahan
niyang hinihilom ang ating mga sugat.
This week we also remembered Nanay Rosing. We spent a day sharing,
praying and watching videos made for her. Ma-feature nga pala siya
this sunday sa Inquirer. Medyo mabigat ang mga sessions na iyon.
Feeling namin lahat naulila kami.
chocolate na kaayo ko. but jvp does this to a person. takot nga ako
para sa aking sarili next school year. kanino pa ako makakakuha ng
panibagong lakas at inspirasyon kung wala na ang support system ng
jvp?
-zamboanga yearend 01
i just came back from a facilitating skills training
at xu. for the first time i get to meet the people i
will be working with for a year. it was weird. like i
really wasnt there. it was like when i had my masters
and all my classmates were quite old. nasaag man
siguro ko? it was a challenge to my maturity. i
finally accepted that i have moved on.
i dropped by the public calling station and mustered
the courage to call you. it was also weird calling
sico and asking for people. not like before that i can
easily demand to talk to anybody and even demand for
the name of the person i'm talking to on the phone.
now, i was very respectful and tactful like. it was
weird.
it's been 5 days since we last saw each other. it felt
like ages! some days i find myself crying over a tune
which i remember we sang together or a corny joke
which i heard you say before or when you txt me and
tell me things we used to talk about face to face.
moving on is hard. and im a coward for wanting to go
back. i know i shouldnt cling to the past. to faces,
smiles, hugs, jokes, songs, and stories which made me
grow so much. i'm not sure this e-mail will help my
process or texting you would lessen the sico-sickness
that i feel.
hindi ko nasabi sa letter ko for you na nakapaskil
dyan sa bulletin board pero salamat. salamat sa mga
kwento kahit corny minsan. salamat sa mga yakap na
usahay atempted murder. salamat sa mga bloopers that
truly made my day. salamat for your silent presence.
when we just sit together and do nothing.
i know that nothing i can write will ever capture the
magic of you. ibang klase talaga kayo kahit ibang tao
sinasabi yan. you're so easy to love siguro kay puno
mo og love.
grabe na ka chocolate. i look forward to seeing you
again. cguro by then i'll be more or less settled
dito.
one of my struggles man gyd an waking up early. like
ugma naa pa koy orientation at 8:30. hello! kung sa
davao na tulog pa siguro ko. sayo na gyud ko tulog
karon. as in 9:00 p.m. kung wala pay sige'g txt.
haaaaaay, ambot.
-cdo xuhs 01
We missed Errol. And we missed you. We imagined what it would be if you were with us. How much fun the DDG's would be. We will relive the habal-habal experience, the discomfort of sleeping on the floor, we will use again our tubaos, malongs, shawl and batiks, we wont care about our skin or how we look or even if we brushed our teeth. We will drink and smoke until the sun rises and sets. And we will sing, laugh, dance JVP style. Perhaps we will sing again One Step At A Time and do some chiki chaka. Perhaps we will backbite the staff a little, talk about FPJ or the economy, share our work woes and blues, and lament the absence of a lovelife. We could talk about sex now that were finally grown up and we don't have a cross hanging on our necks, about who's getting married and who's courting who. Then we could talk of God and JVP. And hopefully we remember our areas and the people we learned to love and cant forget. We remember our past loves and maybe recapture our idealism. God knows we need to be reminded sometimes. Hehe. Finally after everything has been said, we smile and have our picture taken using our old KB10 then we give each other THAT HUG which we haven't had for three years now. Then we know that we have found our TUNAY NA PAG-IBIG.
I love you, batchmates!!!
-siargao summer 04
hay, at last tapos na ang dalawang taong pagsisilbi ng kusang loob.
this is the last day of our year-end seminar. sa sinabi ko nga kanina
sa aming huling habilin, last na nga pala talaga ito. totoo na talaga.
hindi na ako vounteer pagkatapos nito. hindi ko ma-describe ang
feeling. kagabi we had our graduation. the last part required us to
sing our batch song na "I Will Be Here". Ewan ko kung anong
ka-dramahan ang pumasok sa puso ko at napaiyak ako. Ganito pala siguro
ang nagpapaalam. Akala ko mas masakit para sa mga naiiwan pero masakit
din pala para sa mang-iiwan. bigla ko lang naalala ang mga orsem,
zonals, midyear at yearend na nakasanayan ko na rin for two years. now
i have to learn to live without it. wala nang letter cycle,collect
calls to the central office, excerpts, nanay rosing...
grabe na gyud. five days kami sa oasis of dialogue dito sa zamboanga.
LL, i'm happy to report that i wake up on time just for breakfast and
i take 2 snakcs a day and i eat on time (syempre becuase of the bell).
everything just faded during the five days. it was just me, my
batchmates, our staff and my God. everything was so perfect. all of us
didnt want to go home. kaya naman bumaha talaga ang luha sa last mass
at huling habilin. kahit ako na naging cynical na sa ganyang mga bagay
ay napaiyak. i dont understand how i could miss 29 batchmates whom
i've been with for not more than a month (considering that we see each
other only during seminars in ten months. sabi nga ng isa kong
batchmate na si cindy, minsan tinantanong niya sa Diyos kung bakit sa
tuwing nagbibigay Siya ng gift at natutunan mo na itong mahalin,
binabawi na sayo kaagad. Binigay sayo, minahal mo tapos nawala dahil
kinuha. Para ngang napaka-unfair Niya. Ngunit sabi din cindy na
marahil hindi naman talaga kinuha ng Diyos ang gift nayon kundi
ipinasantabi lang sa atin kasi may inihanda siyang mas malaking gift.
Paano mo nga naman mahahawakan ang isa pang regalo pag puno na ang mga
kamay mo. Ang galing talaga.
this week was truly an outpouring of love for me. napatunayan ko na
naman na napakagaling ng Diyos. Sa mga kwento ng batchmates ko, sa mga
naging experience nila sa kani-kanilang eryas, nakikita ko ang bakas
ng Kanyang mga yapak. Kahit sa kadiliman ng mga nagyayari sa ating
bansa ngayon, alam ko na hindi natutulog ang Diyos. Aktibo siyang
nakikilahok sa pagbibigay pag-asa at pagmamahal sa atin at dahan dahan
niyang hinihilom ang ating mga sugat.
This week we also remembered Nanay Rosing. We spent a day sharing,
praying and watching videos made for her. Ma-feature nga pala siya
this sunday sa Inquirer. Medyo mabigat ang mga sessions na iyon.
Feeling namin lahat naulila kami.
chocolate na kaayo ko. but jvp does this to a person. takot nga ako
para sa aking sarili next school year. kanino pa ako makakakuha ng
panibagong lakas at inspirasyon kung wala na ang support system ng
jvp?
-zamboanga yearend 01
i just came back from a facilitating skills training
at xu. for the first time i get to meet the people i
will be working with for a year. it was weird. like i
really wasnt there. it was like when i had my masters
and all my classmates were quite old. nasaag man
siguro ko? it was a challenge to my maturity. i
finally accepted that i have moved on.
i dropped by the public calling station and mustered
the courage to call you. it was also weird calling
sico and asking for people. not like before that i can
easily demand to talk to anybody and even demand for
the name of the person i'm talking to on the phone.
now, i was very respectful and tactful like. it was
weird.
it's been 5 days since we last saw each other. it felt
like ages! some days i find myself crying over a tune
which i remember we sang together or a corny joke
which i heard you say before or when you txt me and
tell me things we used to talk about face to face.
moving on is hard. and im a coward for wanting to go
back. i know i shouldnt cling to the past. to faces,
smiles, hugs, jokes, songs, and stories which made me
grow so much. i'm not sure this e-mail will help my
process or texting you would lessen the sico-sickness
that i feel.
hindi ko nasabi sa letter ko for you na nakapaskil
dyan sa bulletin board pero salamat. salamat sa mga
kwento kahit corny minsan. salamat sa mga yakap na
usahay atempted murder. salamat sa mga bloopers that
truly made my day. salamat for your silent presence.
when we just sit together and do nothing.
i know that nothing i can write will ever capture the
magic of you. ibang klase talaga kayo kahit ibang tao
sinasabi yan. you're so easy to love siguro kay puno
mo og love.
grabe na ka chocolate. i look forward to seeing you
again. cguro by then i'll be more or less settled
dito.
one of my struggles man gyd an waking up early. like
ugma naa pa koy orientation at 8:30. hello! kung sa
davao na tulog pa siguro ko. sayo na gyud ko tulog
karon. as in 9:00 p.m. kung wala pay sige'g txt.
haaaaaay, ambot.
-cdo xuhs 01
Subscribe to:
Posts (Atom)
Posts
- Follow Us on Twitter!
- "Join Us on Facebook!
- RSS
Contact